منطقه شيعيان مدينه که به نخاوله شهرت دارد درضلع غربي حرم شريف نبوي در انتهاي خيابان امام علي ابن ابيطالب(ع) قرار دارد. تقریبا اکثر ساکنان این منطقه و اطراف حسینیه، شیعه هستند که از لحاظ معیشتی و امنیت و حق و حقوق شهروندی و مذهبی در وضعی نه چندان مطلوب زندگی می‌کنند.

معروفترين بخش منطقه نخاوله ، حسينيه یا مسجد شيعيان است که در ميان مزرعه‌اي معروف به نام مزرعه شيخ عمري محصور شده و آيت‌الله محمد علی العمري به نوعي سرپرستي شيعيان اين شهر را بر عهده داشت و در واقع این مکان به عنوان پایگاه اصلی شیعیان مدینه النبی(ص) معروف است . علامه محمد علی العمری که دارای اجازه اجتهاد از مراجع بزرگی چون آیت الله خویی،سیستانی، خوانساری،اصفهانی و شاهرودی بوده است ، از 80 سال پیش باغ خرمایی منسوب به نخلستان امام حسن مجتبی در شرق مدینه خریداری و وقف حسینیه و مسجد شیعیان کرد. آلاچیق های متعدد، چایخانه زیبا ، خیابان کشی ، جدول کشی ، آب نما های متعدد و زیبا ، حوض و چاه آب و پارک بازی بچه ها که همه مسجد را احاطه کرده بودند، همراه با صفای معنوی حضور شیعیان درآنجا و شنیدن صداي «اشهد ان علياً ولي الله» در غربت مدينه خاطره های زیبایی را برای شیعیان خلق می کند.

داخل مسجد اتاق کوچکی را اختصاص داده‌اند به عکسها و وسائل شخصی شیخ عمری؛ سجاده ها و لباس و عبا و عمامه و … قرآن بزرگی هم گوشه اتاق گذاشته‌اند تا هر زائری صفحه‌ای بخواند و ثوابش را به روح شیخ عمری هدیه کند

امروز حجت الاسلام و المسلمین سید علی قاضی عسکر نماینده ولی فقیه در امور حج و زیارت و  مهندس اوحدی رئیس سازمان حج و زیارت و هیأت همراه با فرزند آیت الله شیخ محمد علی العمری در محل مسجد شیعیان مدینه دیداری صمیمانه داشتند

در این دیدار صحنه هایی از فیلم نمازهای جماعت ، عزاداریها و در نهایت تشییع باشکوه پیکر شیخ العمری در کنار جنت البقیع به نمایش گذاشته شد و یاد وخاطره تلاشهای آن مجاهد خستگی ناپذیر بیان شد.

علامه العمري در يكي از اين جريان‌ها سال‌ها پيش با انتشار اعلاميه‌هايي در دفاع از شيعيان و حقوق آنها در عربستان و به‌ويژه شهر مدينه بين اقشار مختلف مردم، به اصرار وهابي‌ها حدودا پنجاه سال به زندان افتاد و در نهایت دادگاه سعودي وي را به اعدام محكوم كرد اما علامه العمري از اعدام جان سالم به در برد.

وي خاطره آن حادثه را اينچنين تعريف كرده است"همه چيز دست به دست هم داد تا من را اعدام كنند و پس از چندماه زنداني شدن سرانجام روز اعدام فرا رسيد؛ من را در ملأ عام و مقابل هزاران شيعه و برخي عاملان حكومت به پاي چوبه دار بردند و طناب را به گردنم انداختند؛ به حضرت زهرا (س) توسل كرده و زير لب با خودم گفتم: يا حضرت زهرا من فقط براي دفاع از شما و آبروي شما به پاي چوبه دار آمده‌ام. ياري‌ام كن! وقتي طناب دار را كشيدند پس از حدود 30 ثانيه طناب پاره شد و من بيهوش شدم و ديگر چيزي از آن لحظه هم بياد نمي‌آورم و وقتي به هوش آمدم 35 روز گذشته بود و در يكي از بيمارستان‌هاي مدينه بستري بودم و فهميدم نجات يافته‌ام"